Antimoon

Antimoon is een semi-metaal (metalloïde), met zowel eigenschappen van een metaal als van een niet-metaal. Antimoon is van nature aanwezig in het milieu. Het wordt niet als metaal op zich gebruikt, maar het heeft verschillende toepassingen in combinatie met andere materialen: 

• Als legering: antimoon wordt gemengd met andere metalen om nieuwe materialen te maken. Het wordt bijvoorbeeld toegevoegd aan loodbatterijen, soldeersel, en metalen platen en buizen.
• Als brandvertrager: antimoonoxide wordt gebruikt om textiel en plastic brandwerend te maken. Dit betekent dat het helpt om de verspreiding van vuur te vertragen.

• Via voeding: antimoon is sterk vastgehecht in sediment, bodem of steen, waardoor het geen blootstellingsrisico met zich meebrengt. Als antimoon toch vrijkomt, kan het via planten en dieren in ons voedsel terechtkomen.
• Via lucht: in de buurt van industrieën die antimoon produceren en/of toepassen is er een verhoogde concentratie aan antimoon in de lucht. Via het inademen van lucht met stofdeeltjes kan antimoon opgenomen worden in het lichaam.
• Via huidcontact: blootstelling van antimoon via verbruiksgoederen zoals autobatterijen en brandvertragers in plastic en textiel is minimaal, en zorgt voor gezondheidsrisico’s.

Langdurige blootstelling aan hoge concentraties antimoon kan oogirritatie, haarverlies, longirritatie, hartproblemen en vruchtbaarheidsproblemen veroorzaken.

Het is belangrijk om groenten uit de moestuin goed te wassen, te schillen of de buitenste bladeren te verwijderen.