DDT

DDT werd vanaf de jaren 40 ingezet om insecten te bestrijden die ziektes droegen zoals malaria en tyfus. Sinds 1974 is het gebruik van het insecticide verboden. In 2004 formaliseerde het Verdrag van Stockholm inzake persistente organische verontreinigende stoffen dat verbod wereldwijd. Er is wel een uitzondering voor landen waar muggen vaak malaria overdragen.

DDT is al 50 jaar verboden. Toch zitten er nog altijd sporen van DDT in het bloed en de urine van jongeren. DDT breekt namelijk erg traag af. De stof kan daardoor voorkomen in voeding, zoals knolgewassen, bladgroenten, vet vlees, vis, kip of eieren.

DDT kan bij vrouwen en mannen leiden tot een minder goede vruchtbaarheid. De stof zou gelinkt zijn met vroeggeboorte, vroegtijdig zwangerschapsverlies, verminderde spermakwaliteit, verstoorde menstruatie en problemen met borstvoeding. Ook met diabetes is er een relatie.

Uit dierproeven bleek dat je van DDT kanker kunt krijgen en dat de stof schadelijk kan zijn voor het zenuwstelsel.

Eén van de afbraakproducten van DDT, DDE, is op zijn beurt erg schadelijk. DDE heeft een impact op de geslachthormonen bij jongens, de seksuele ontwikkeling bij jongeren, schildklierhormonen, astma en immunologische merkers.

DDT lost op in vet. De stof stapelt zich dus op in vetrijke voeding zoals noten en zaden, vanuit de bodem. Zorg er daarom voor dat je voldoende varieert in je voeding.

Via heel wat andere (kleine) aanpassingen kun je je blootstelling aan hormoonverstoorders beperken. Je vindt ze terug op het platform hormoonverstoorders.